Count down
Blijf op de hoogte en volg Li-Anne
07 Februari 2016 | Thailand, Kanchanaburi
Precies 152 dagen ben ik weg uit Nederland en de count down kan helaas beginnen. Over 10 dagen zit ik in het vliegtuig terug naar Amsterdam en land ik weer op Nederlandse bodem.
Na mijn ouders gedag te hebben gezwaaid in Bangkok vertrok ik zelf met de trein naar Kanchanaburi, zeer bekend vanwege 'Bridge over the River Kwai'.
Een busrit van 3 uur later kwam ik in de middag aan in Kanchanaburi waar ik via een rode songthaew voor 10 Baht vol scholieren op de juiste plek kwam.
Namelijk het Thailand Burma Railway Centre (museum). Een niet al te groot, maar erg indrukwekkend museum met veel informatie over de verschrikkelijke omstandigheden waarin de oorlogsgevangenen en vele Aziaten moesten werken. Om geen geschiedenisles te geven, maar toch een korte schets van de gebeurtenis, bijna 13.000 POW's (60.000)en ongeveer 90.000 Aziaten (180.000) stierven door de barre omstandigheden. Naast het informatieve museum (aanrader als je een goed overzicht wil van de geschiedenis en informatie over de death railway) ligt de ontzettend goed bijgehouden begraafplaats die vanwege zijn omvang een enorme indruk achterlaat. Rijen en rijen en rijen headstones die ontelbaar zijn van de POW's (groot gedeelte Brits, Australisch en Nederlands). De overleden Amerikanen waren teruggevlogen naar de USA. Als je in Kanchanaburi bent, is het zeker een respectvol bezoek waard om langs de rijen grafstenen te lopen en te beseffen dat dit echt is gebeurd.
Om de dag cultureel af te sluiten, liep ik naar de bekende Bridge over the River Kwai tijdens zonsondergang, waar je overheen kunt lopen en af en toe aan de zijkant moet staan voor een passerende trein.
Ik had een heerlijk diner bij een vegetarisch restaurant (On's) waar ik een goed gevulde curry met rijst had gekozen.
De volgende ochtend vroeg wilde ik naar het busstation om naar de Hellfire Pass te gaan. Onderweg stopte ik wederom een rode songthaew vol scholieren die ook stopte bij het busstation. Erg handig en nog steeds sta ik versteld dat je langs de weg loopt, je hand wappert en vervolgens met een open pick-up taxi mee kunt voor 20 cent.
In de bus naar de Hellfire pass zat ik voor 2 Amerikaanse meisjes waarmee ik ook naar het museum ging naast de pass en waarmee ik rondliep door de pass zelf, super gezellig en waarschijnlijk een volgende meeting met hen in Bangkok.
We wilden teruggaan richting Kanchanaburi per bus (8203), maar wapperden met ons hand ook naar verschillende auto's en minivans. Juist toen ik vroeg aan hen of ze wel eens hadden gelift, stopte er een auto een paar meter verderop. Hij knipperde met zijn achterlichten om ons te wenken en in de auto zat een vriendelijke Thaise man die naar Kanchanaburi ging! Hij zette mij af in Nam Tok en we hadden veel lol in de auto omdat we vanwege ons zeer gebrekkige Thais ons verstaanbaar probeerden te maken via Google Translate. En dan natuurlijk wel vervolgens zelf uit wilden spreken, onmogelijk..
In Nam Tok stapte ik op de trein die zo'n 5 uur later via Kanchanaburi aankwam in Thonburi, Bangkok.
Morgen is Chinese New Year en zie ik een meisje dat ik ontmoet heb in Vietnam opnieuw en misschien de Amerikaanse meisjes van vandaag.
Verder heb ik een paar mensen in het hostel ontmoet net die ook Chinese New Year gaan vieren. We'll see what tomorrow will bring! Let's Chinese New Year begin!
Na mijn ouders gedag te hebben gezwaaid in Bangkok vertrok ik zelf met de trein naar Kanchanaburi, zeer bekend vanwege 'Bridge over the River Kwai'.
Een busrit van 3 uur later kwam ik in de middag aan in Kanchanaburi waar ik via een rode songthaew voor 10 Baht vol scholieren op de juiste plek kwam.
Namelijk het Thailand Burma Railway Centre (museum). Een niet al te groot, maar erg indrukwekkend museum met veel informatie over de verschrikkelijke omstandigheden waarin de oorlogsgevangenen en vele Aziaten moesten werken. Om geen geschiedenisles te geven, maar toch een korte schets van de gebeurtenis, bijna 13.000 POW's (60.000)en ongeveer 90.000 Aziaten (180.000) stierven door de barre omstandigheden. Naast het informatieve museum (aanrader als je een goed overzicht wil van de geschiedenis en informatie over de death railway) ligt de ontzettend goed bijgehouden begraafplaats die vanwege zijn omvang een enorme indruk achterlaat. Rijen en rijen en rijen headstones die ontelbaar zijn van de POW's (groot gedeelte Brits, Australisch en Nederlands). De overleden Amerikanen waren teruggevlogen naar de USA. Als je in Kanchanaburi bent, is het zeker een respectvol bezoek waard om langs de rijen grafstenen te lopen en te beseffen dat dit echt is gebeurd.
Om de dag cultureel af te sluiten, liep ik naar de bekende Bridge over the River Kwai tijdens zonsondergang, waar je overheen kunt lopen en af en toe aan de zijkant moet staan voor een passerende trein.
Ik had een heerlijk diner bij een vegetarisch restaurant (On's) waar ik een goed gevulde curry met rijst had gekozen.
De volgende ochtend vroeg wilde ik naar het busstation om naar de Hellfire Pass te gaan. Onderweg stopte ik wederom een rode songthaew vol scholieren die ook stopte bij het busstation. Erg handig en nog steeds sta ik versteld dat je langs de weg loopt, je hand wappert en vervolgens met een open pick-up taxi mee kunt voor 20 cent.
In de bus naar de Hellfire pass zat ik voor 2 Amerikaanse meisjes waarmee ik ook naar het museum ging naast de pass en waarmee ik rondliep door de pass zelf, super gezellig en waarschijnlijk een volgende meeting met hen in Bangkok.
We wilden teruggaan richting Kanchanaburi per bus (8203), maar wapperden met ons hand ook naar verschillende auto's en minivans. Juist toen ik vroeg aan hen of ze wel eens hadden gelift, stopte er een auto een paar meter verderop. Hij knipperde met zijn achterlichten om ons te wenken en in de auto zat een vriendelijke Thaise man die naar Kanchanaburi ging! Hij zette mij af in Nam Tok en we hadden veel lol in de auto omdat we vanwege ons zeer gebrekkige Thais ons verstaanbaar probeerden te maken via Google Translate. En dan natuurlijk wel vervolgens zelf uit wilden spreken, onmogelijk..
In Nam Tok stapte ik op de trein die zo'n 5 uur later via Kanchanaburi aankwam in Thonburi, Bangkok.
Morgen is Chinese New Year en zie ik een meisje dat ik ontmoet heb in Vietnam opnieuw en misschien de Amerikaanse meisjes van vandaag.
Verder heb ik een paar mensen in het hostel ontmoet net die ook Chinese New Year gaan vieren. We'll see what tomorrow will bring! Let's Chinese New Year begin!
