Hanoi Hospital diaries & Chiang Mai/Rai
Door: Li-Anne
Blijf op de hoogte en volg Li-Anne
01 Februari 2016 | Thailand, Chiang Rai
Het is helaas meestal niet de bedoeling om in het ziekenhuis te belanden en al helemaal niet in het buitenland. Toch heb ik meerdere keren het ziekenhuis van binnen gezien. Natuurlijk begon het als stage in Kuala Lumpur waar ik als co-assistente aan de operatietafel stond. Vervolgens heb ik het ziekenhuis als bezoeker gezien, omdat ik een andere reiziger die hechtingen nodig had begeleidde naar het ziekenhuis in Thailand. Daarna als patient om een X-ray te laten maken van mijn knie en helaas op het eind als patient aan het infuus.
Na een wond in mijn knie kreeg ik een enorm dik been binnen enkele dagen wat een enorme infectie onder mijn knie bleek te zijn. Helaas was de rest van dit verhaal niet erg prettig, want na de nodige onderzoeken (X-ray, echo, bloedkwek
en etc.) bleek het te gaan om een abces. Met een open wond en zware antibiotica intraveneus lag ik 7 dagen in het ziekenhuis.
Mij werd gevraagd of ik me niet stierlijk zat te vervelen daar in dat ziekenhuisbed, maar eigenlijk viel dat wel mee.
Iedere ochtend kreeg ik doktersbezoek en tsja, helaas was de Engelse taal matig. Toch kon ik wel duidelijk maken wat ik moest weten en vragen en zij ook. Het ziekenhuis was erg schoon en voldeed aan de Nederlandse standaarden. Alles werd namelijk goed overlegd met SOS International waar ik vanaf dag 1 contact mee had. Zij zorgden ook voor de financiele kant van het verhaal, want dat was anders ook een grap geweest.
Na het kortstondige doktersbezoek kreeg ik meestal de antibiotica intraveneus en daarna kwam de verzorging van de wond, wat in het begin van de opname de hel van de dag was.
De rest van de dag besteedde ik aan films kijken op HBO, facebooken en whatsappen en lieve medereizigers ontvangen die mij op kwamen zoeken.
Het eten in het ziekenhuis was erg goed en ik had de keuze uit een uitgebreide Thaise, maar ook Westerse lijst aan gerechten.
De medepatienten waren bijzonder, het waren namelijk voor het grootste gedeelte plastische chirurgie patienten. De meeste vrouwen kwamen dan ook voor een boobjob of nosejob. Een vrouw die een nosejob had gehad kwam een aantal dagen later haar vriendin opzoeken in het ziekenhuis die een boobjob zou ondergaan. Ik was ook verbaasd over de flappen geld die dan vervolgens tevoorschijn kwamen, stapels en stapels Vietnamese Dong werden betaald.
Los van al deze gekkigheid was er ook een jong meisje met een appendicitis (blinde darm ontsteking) die een aantal dagen opgenomen werd en een operatie kreeg.
Mijn 7 dagen in het ziekenhuis vielen erg mee door het vele bezoek, de lange facebookgesprekken en de films. Natuurlijk denk ik er liever niet aan dat ik gedurende die dagen ook in Laos had kunnen zijn (mijn oorspronkelijke plan), maar het had ook misschien veel erger gekund.
Na mijn ontslag ging ik terug naar het hostel waar ik eerder verbleef (incl. lift) en iedere dag moest ik terug naar het ziekenhuis voor een schoon verband van de wond.
Na 5 dagen vloog ik vanuit Hanoi naar Bangkok met toestemming van het ziekenhuis, SOS international en natuurlijk mijn ouders.
Oorspronkelijk had ik het plan om via Laos naar Cambodja te reizen en hen daar te ontmoeten om samen te backpacken.
Dit plan werd omgezet naar Chiang Mai in het noorden van Thailand, vanwege de betere hygiene in Thailand (t.o.v. Cambodja).
In Chiang Mai ga ik ook iedere dag naar het ziekenhuis om een nieuw verband te krijgen en met behulp van mijn twee persoonlijke fysiotherapeuten gaat het lopen nu ontzettend goed.
Wij zijn nu namelijk in Chiang Rai en hebben vandaag na de White Temple een waterval bezocht. In eerste instantie wisten we niet dat we 1,5 km moesten lopen, maar daar kwamen we gauw genoeg achter. De waterval was erg mooi en alleen te zien in de winter. In de zomer is het namelijk te nat en is de toegang gesloten.
Als laatste bezochten we een authentieke hilltribe en wauw! Met zeer veel toeval en mazzel belandden we midden in een Thaise tribe bruiloft.
Het bleek dat zo'n bruiloft 2 dagen duurt en vandaag was een ceremonie voor de bruid. De bewoners van het dorp waren erg vriendelijk en we mochten blijven om foto's te maken en werden zelfs door de bruidegom uitgenodigd om naar de echte bruiloft te komen.
Morgen gaan we echter naar de Burmese grens en naar de Golden Triangle (berucht om de opiumhandel).
Het gaat dus veel beter en op zwemmen en zware trekkingen na kan ik steeds meer doen. Daarom heb ik besloten om in Azie te blijven en zie ik jullie weer terug op 18 februari in het -hopelijk iets minder koude- Nederland!
Na een wond in mijn knie kreeg ik een enorm dik been binnen enkele dagen wat een enorme infectie onder mijn knie bleek te zijn. Helaas was de rest van dit verhaal niet erg prettig, want na de nodige onderzoeken (X-ray, echo, bloedkwek
en etc.) bleek het te gaan om een abces. Met een open wond en zware antibiotica intraveneus lag ik 7 dagen in het ziekenhuis.
Mij werd gevraagd of ik me niet stierlijk zat te vervelen daar in dat ziekenhuisbed, maar eigenlijk viel dat wel mee.
Iedere ochtend kreeg ik doktersbezoek en tsja, helaas was de Engelse taal matig. Toch kon ik wel duidelijk maken wat ik moest weten en vragen en zij ook. Het ziekenhuis was erg schoon en voldeed aan de Nederlandse standaarden. Alles werd namelijk goed overlegd met SOS International waar ik vanaf dag 1 contact mee had. Zij zorgden ook voor de financiele kant van het verhaal, want dat was anders ook een grap geweest.
Na het kortstondige doktersbezoek kreeg ik meestal de antibiotica intraveneus en daarna kwam de verzorging van de wond, wat in het begin van de opname de hel van de dag was.
De rest van de dag besteedde ik aan films kijken op HBO, facebooken en whatsappen en lieve medereizigers ontvangen die mij op kwamen zoeken.
Het eten in het ziekenhuis was erg goed en ik had de keuze uit een uitgebreide Thaise, maar ook Westerse lijst aan gerechten.
De medepatienten waren bijzonder, het waren namelijk voor het grootste gedeelte plastische chirurgie patienten. De meeste vrouwen kwamen dan ook voor een boobjob of nosejob. Een vrouw die een nosejob had gehad kwam een aantal dagen later haar vriendin opzoeken in het ziekenhuis die een boobjob zou ondergaan. Ik was ook verbaasd over de flappen geld die dan vervolgens tevoorschijn kwamen, stapels en stapels Vietnamese Dong werden betaald.
Los van al deze gekkigheid was er ook een jong meisje met een appendicitis (blinde darm ontsteking) die een aantal dagen opgenomen werd en een operatie kreeg.
Mijn 7 dagen in het ziekenhuis vielen erg mee door het vele bezoek, de lange facebookgesprekken en de films. Natuurlijk denk ik er liever niet aan dat ik gedurende die dagen ook in Laos had kunnen zijn (mijn oorspronkelijke plan), maar het had ook misschien veel erger gekund.
Na mijn ontslag ging ik terug naar het hostel waar ik eerder verbleef (incl. lift) en iedere dag moest ik terug naar het ziekenhuis voor een schoon verband van de wond.
Na 5 dagen vloog ik vanuit Hanoi naar Bangkok met toestemming van het ziekenhuis, SOS international en natuurlijk mijn ouders.
Oorspronkelijk had ik het plan om via Laos naar Cambodja te reizen en hen daar te ontmoeten om samen te backpacken.
Dit plan werd omgezet naar Chiang Mai in het noorden van Thailand, vanwege de betere hygiene in Thailand (t.o.v. Cambodja).
In Chiang Mai ga ik ook iedere dag naar het ziekenhuis om een nieuw verband te krijgen en met behulp van mijn twee persoonlijke fysiotherapeuten gaat het lopen nu ontzettend goed.
Wij zijn nu namelijk in Chiang Rai en hebben vandaag na de White Temple een waterval bezocht. In eerste instantie wisten we niet dat we 1,5 km moesten lopen, maar daar kwamen we gauw genoeg achter. De waterval was erg mooi en alleen te zien in de winter. In de zomer is het namelijk te nat en is de toegang gesloten.
Als laatste bezochten we een authentieke hilltribe en wauw! Met zeer veel toeval en mazzel belandden we midden in een Thaise tribe bruiloft.
Het bleek dat zo'n bruiloft 2 dagen duurt en vandaag was een ceremonie voor de bruid. De bewoners van het dorp waren erg vriendelijk en we mochten blijven om foto's te maken en werden zelfs door de bruidegom uitgenodigd om naar de echte bruiloft te komen.
Morgen gaan we echter naar de Burmese grens en naar de Golden Triangle (berucht om de opiumhandel).
Het gaat dus veel beter en op zwemmen en zware trekkingen na kan ik steeds meer doen. Daarom heb ik besloten om in Azie te blijven en zie ik jullie weer terug op 18 februari in het -hopelijk iets minder koude- Nederland!
