Reizen door Borneo
Door: Li-Anne
Blijf op de hoogte en volg Li-Anne
21 September 2015 | Maleisië, Kuching
Het is inmiddels alweer vier weken geleden dat we afscheid hebben genomen en onze reis zijn begonnen naar Zuid-Oost Azie! De precieze plannen voor de komende drie weken waren er niet, maar het leek ons in ieder geval een goed idee om het mooiste deel van Maleisie, Borneo, te ontdekken. Een vliegreis naar het mooie stadje Kuching was meteen de dag na aankomst in KL gepland. Ons ontvangst was meteen erg verwelkomend, de gastvrouw van het hostel waar we verbleven was erg vriendelijk en vond het leuk om met de backpackers een praatje te maken en tips te geven over Kuching en omgeving.
Ondanks een gigantische jetlag, waarbij Lydia en ik allebei rond een uur of 2 's nachts klaarwakker waren en elkaar aankeken van 'tsja..wat nu?', lukte het ons wel om de volgende dag op eigen houtje een trekking door de jungle te maken. We gingen in de vroege ochtend met de bus naar Kubah National park, waar ik zo ongeveer bij binnenkomst van het park al werd aangevallen door een horde muggen die zich niks aantrok van mijn anti musquitto spray.
Helaas waren we beiden er niet op ingesteld dat we een lunch mee hadden moeten nemen, aangezien er 0 restaurantjes/snacks waren.
De hele middag hebben we daarom maar geteerd op een zakje AH nootjes (heaven) en 2 flessen water die we gelukkig wel bij de kassa krijgen.
Tsja en toen waren we na 5 uur wandelen wel klaar met de tocht en zo onvoorbereid als we waren, kwamen we bij de uitgang erachter dat de volgende bus 2 uur later pas vertrok. Helaas bevonden we ons zo'n beetje in the middle of nowhere, waar geen eten was voor onze knorrende magen, geen black stories/kaarten om de tijd te doden en bovenal haast geen auto's om te liften!
De paar auto's die voorbij reden, keken ons dan even aan, waren of al volgeladen met passagiers, of toch niet bereid om ons mee te nemen. Maar gelukkig was er 1 auto die wel voor ons stopte en precies plek had voor 2, een gezin met 1 zoon, was zo vriendelijk om ons een lift te geven naar een wat drukker bezochte bushalte.
Al pratend kwamen we erachter dat de vader een orthopedisch chirurg was en ons meteen een coschap plek aanbod.
Wie naar Borneo reist, zal waarschijnlijk een bezoek aan de orang oetans niet willen missen. Wij gingen naar Semenggoh, 1 van de 3 opvangcentra van het Maleisische Borneo, waar we het geluk hadden 7 orang oetans te zien. De orang oetans leven in het semi-wild, wat inhoudt dat het ook voor kan komen dat ze niet op de afgesproken tijd en plaats zijn voor eten.
In onze dormroom sliepen in totaal 5 mensen en de overige 3 hadden net zoals wij nog het plan om naar Bako National Park te gaan.
Dit plan zette zich voort en uiteindelijk gingen we met gids en al naar Bako voor een nachtje waar we ook meerdere trails hebben gedaan om dieren te spotten -tijdens het lopen zagen we de probiscismonkey, ook wel Orang Belanda (Nederlandse aap), de longtail makaak, een andere aap, de green viper (een dodelijke slang, maar al dagen aan het chillen op dezelfde plek waar menig toerist onwetend langs loopt) en vele insecten (stick insects, rolling bugs, spiders etc.)
Het volgende avontuur was Gunung Mulu, zowat alleen te bereiken per vliegtuig en door de bosbranden in Indonesie, deelde de piloot ons mee dat we niet konden landen wegens slecht zicht en we doorvlogen naar Kota Kinabalu 1,5 uur later.
Voor vele medepassagiers met al lang geleden geboekte tours in Gunung Mulu kwam dit als zeer slecht nieuws. Voor ons met nog geen enkel plan daar maakte het niet zoveel uit en vonden we een prettig bed in een hotel helemaal prima.
Eenmaal bij Gunung Mulu aangekomen, besloten we een aantal tours te boeken, waaronder 2 adventure caves. Dit hield in dat je door de grot klom die slechts verlicht werd door de hoofdlampjes op de helmen.
De tweede grot, clearwater connection, was zelfs 1 waarbij je op het eind een stuk moest zwemmen, omdat het de nacht ervoor hevig had geregend. Na 5,5 uur zagen we weer het daglicht en konden we met veel spierpijn de grot verlaten. De laatste avond voor vertrek gingen we met wat mensen uit het hostel naar de enige bar die er was, maar daarom niet minder gezellig, om de volgende dag naar Kota Kinabalu te vliegen.
Na de uren lopen door parken en klimmen in grotten, sputterden onze benen lichtelijk tegen en besloten we om te relaxen op het eiland Sapi waar je ook goed kon snorkelen (ja, vissen zien).
's Avonds gingen we met twee andere Nederlanders uit het hostel drinken in de Irish Pub en omliggende clubs waar ook werd gezongen voor Lydia ter ere van haar verjaardag om 12 uur.
De volgende ochtend, lichtelijk brak, besloten we dat het toch het beste was, ondanks de licht verbrande benen, om naar het andere eiland Manukan te gaan. Hier spotte we niet alleen vissen, maar ook meerdere varanen!
Na de paar stranddagen misten we toch de natuur en via anderen hadden we gehoord over 'Jungle Jack' bij Mount Kinabalu. We dachten dat het beste was om vroeg te vertrekken, echter hadden de minibusjes naar Mt Kinabalu als systeem dat ze pas vertrokken zodra de bus van 10 mensen ook daadwerkelijk vol was. Aangezien wij de eerste 2 waren, konden we na anderhalf uur wachten eindelijk vertrekken.
Bij Jungle Jack gearriveerd zagen we een viertal containers die omgetoverd waren tot woningen, geverfd en al door vrijwilligers uit verschillende landen, waaronder Nederland. Jack had zelf veel gereisd en vertelde 'een reiziger wil goedkoop bier, lekker eten en een warme douche'. Er was dan ook een onbeperkte hoeveelheid fruit waar we van konden pakken, bier was 2 rm (0,40 cent) en de douche liet ons zeker niet in de steek.
Het was heel gezellig om 's avonds met de andere gasten naar een dorpje verderop te rijden naar een Indiaas restaurant. Jack bestelde verschillende gerechten waar we allemaal van konden eten en zorgde ervoor dat we zeker genoeg hadden gehad.
De volgende dag gingen we mount kinabalu beklimmen, maar na de aardbeving in juni was het niet meer mogelijk om tot de top te klimmen. Daarom gingen we tot 6 km (van de 8 km) en keerden we vervolgens weer om, wat ook zeer de moeite waard was en best wel zwaar voor onze benen.
De volgende dag nam Jack ons mee naar de beroemde Rafflesia flower, een parasitaire megabloem, die maar kortdurend bloeit, en naar de hotsprings waar we konden relaxen in een bathtub, in een zwembad en bij een miniwaterval.
Helaas kwam er nu dan toch een einde aan onze reis door Borneo en na ons laatste bezoek bij Kota Kinabalu was het tijd om terug te vliegen naar Kuala Lumpur om te starten met het co-schap chirurgie (waar we in eerste instantie voor kwamen)
Ondanks een gigantische jetlag, waarbij Lydia en ik allebei rond een uur of 2 's nachts klaarwakker waren en elkaar aankeken van 'tsja..wat nu?', lukte het ons wel om de volgende dag op eigen houtje een trekking door de jungle te maken. We gingen in de vroege ochtend met de bus naar Kubah National park, waar ik zo ongeveer bij binnenkomst van het park al werd aangevallen door een horde muggen die zich niks aantrok van mijn anti musquitto spray.
Helaas waren we beiden er niet op ingesteld dat we een lunch mee hadden moeten nemen, aangezien er 0 restaurantjes/snacks waren.
De hele middag hebben we daarom maar geteerd op een zakje AH nootjes (heaven) en 2 flessen water die we gelukkig wel bij de kassa krijgen.
Tsja en toen waren we na 5 uur wandelen wel klaar met de tocht en zo onvoorbereid als we waren, kwamen we bij de uitgang erachter dat de volgende bus 2 uur later pas vertrok. Helaas bevonden we ons zo'n beetje in the middle of nowhere, waar geen eten was voor onze knorrende magen, geen black stories/kaarten om de tijd te doden en bovenal haast geen auto's om te liften!
De paar auto's die voorbij reden, keken ons dan even aan, waren of al volgeladen met passagiers, of toch niet bereid om ons mee te nemen. Maar gelukkig was er 1 auto die wel voor ons stopte en precies plek had voor 2, een gezin met 1 zoon, was zo vriendelijk om ons een lift te geven naar een wat drukker bezochte bushalte.
Al pratend kwamen we erachter dat de vader een orthopedisch chirurg was en ons meteen een coschap plek aanbod.
Wie naar Borneo reist, zal waarschijnlijk een bezoek aan de orang oetans niet willen missen. Wij gingen naar Semenggoh, 1 van de 3 opvangcentra van het Maleisische Borneo, waar we het geluk hadden 7 orang oetans te zien. De orang oetans leven in het semi-wild, wat inhoudt dat het ook voor kan komen dat ze niet op de afgesproken tijd en plaats zijn voor eten.
In onze dormroom sliepen in totaal 5 mensen en de overige 3 hadden net zoals wij nog het plan om naar Bako National Park te gaan.
Dit plan zette zich voort en uiteindelijk gingen we met gids en al naar Bako voor een nachtje waar we ook meerdere trails hebben gedaan om dieren te spotten -tijdens het lopen zagen we de probiscismonkey, ook wel Orang Belanda (Nederlandse aap), de longtail makaak, een andere aap, de green viper (een dodelijke slang, maar al dagen aan het chillen op dezelfde plek waar menig toerist onwetend langs loopt) en vele insecten (stick insects, rolling bugs, spiders etc.)
Het volgende avontuur was Gunung Mulu, zowat alleen te bereiken per vliegtuig en door de bosbranden in Indonesie, deelde de piloot ons mee dat we niet konden landen wegens slecht zicht en we doorvlogen naar Kota Kinabalu 1,5 uur later.
Voor vele medepassagiers met al lang geleden geboekte tours in Gunung Mulu kwam dit als zeer slecht nieuws. Voor ons met nog geen enkel plan daar maakte het niet zoveel uit en vonden we een prettig bed in een hotel helemaal prima.
Eenmaal bij Gunung Mulu aangekomen, besloten we een aantal tours te boeken, waaronder 2 adventure caves. Dit hield in dat je door de grot klom die slechts verlicht werd door de hoofdlampjes op de helmen.
De tweede grot, clearwater connection, was zelfs 1 waarbij je op het eind een stuk moest zwemmen, omdat het de nacht ervoor hevig had geregend. Na 5,5 uur zagen we weer het daglicht en konden we met veel spierpijn de grot verlaten. De laatste avond voor vertrek gingen we met wat mensen uit het hostel naar de enige bar die er was, maar daarom niet minder gezellig, om de volgende dag naar Kota Kinabalu te vliegen.
Na de uren lopen door parken en klimmen in grotten, sputterden onze benen lichtelijk tegen en besloten we om te relaxen op het eiland Sapi waar je ook goed kon snorkelen (ja, vissen zien).
's Avonds gingen we met twee andere Nederlanders uit het hostel drinken in de Irish Pub en omliggende clubs waar ook werd gezongen voor Lydia ter ere van haar verjaardag om 12 uur.
De volgende ochtend, lichtelijk brak, besloten we dat het toch het beste was, ondanks de licht verbrande benen, om naar het andere eiland Manukan te gaan. Hier spotte we niet alleen vissen, maar ook meerdere varanen!
Na de paar stranddagen misten we toch de natuur en via anderen hadden we gehoord over 'Jungle Jack' bij Mount Kinabalu. We dachten dat het beste was om vroeg te vertrekken, echter hadden de minibusjes naar Mt Kinabalu als systeem dat ze pas vertrokken zodra de bus van 10 mensen ook daadwerkelijk vol was. Aangezien wij de eerste 2 waren, konden we na anderhalf uur wachten eindelijk vertrekken.
Bij Jungle Jack gearriveerd zagen we een viertal containers die omgetoverd waren tot woningen, geverfd en al door vrijwilligers uit verschillende landen, waaronder Nederland. Jack had zelf veel gereisd en vertelde 'een reiziger wil goedkoop bier, lekker eten en een warme douche'. Er was dan ook een onbeperkte hoeveelheid fruit waar we van konden pakken, bier was 2 rm (0,40 cent) en de douche liet ons zeker niet in de steek.
Het was heel gezellig om 's avonds met de andere gasten naar een dorpje verderop te rijden naar een Indiaas restaurant. Jack bestelde verschillende gerechten waar we allemaal van konden eten en zorgde ervoor dat we zeker genoeg hadden gehad.
De volgende dag gingen we mount kinabalu beklimmen, maar na de aardbeving in juni was het niet meer mogelijk om tot de top te klimmen. Daarom gingen we tot 6 km (van de 8 km) en keerden we vervolgens weer om, wat ook zeer de moeite waard was en best wel zwaar voor onze benen.
De volgende dag nam Jack ons mee naar de beroemde Rafflesia flower, een parasitaire megabloem, die maar kortdurend bloeit, en naar de hotsprings waar we konden relaxen in een bathtub, in een zwembad en bij een miniwaterval.
Helaas kwam er nu dan toch een einde aan onze reis door Borneo en na ons laatste bezoek bij Kota Kinabalu was het tijd om terug te vliegen naar Kuala Lumpur om te starten met het co-schap chirurgie (waar we in eerste instantie voor kwamen)
