coschappen in Zuid-Afrika
Door: Li-Anne
Blijf op de hoogte en volg Li-Anne
12 Februari 2017 | Zuid-Afrika, Groblersdal
Nu inmiddels twee weken co-schappen gelopen, dus een aardig beeld kunnen krijgen van de stichting en de werkzaamheden.
Zo ben ik bijvoorbeeld een dag mee geweest met de audioloog naar een regionaal ziekenhuis. Zij zag in 3 verschillende ziekenhuizen maandelijks patiënten met oorproblemen. Patiënten uit alle leeftijdsgroepen zagen we met diverse klachten. Er waren best veel mogelijkheden, zo was er een tympanogram, de mogelijkheid voor een OAE screening en werden er veel oren uitgespoten. Hierbij vond ik het vooral opvallend hoe een kindje bij deze behandeling geen kick gaf ondanks dat op zijn gezicht af te lezen was dat hij het geen fun vond. Soms waren er bij patiënten doorverwijzingen nodig naar de kliniek.
Daarnaast werd er bijgehouden welke patiënten ze verwachtten voor screening of follow-up, zodat er geen patiënten zouden ‘verdwijnen’ qua files in het systeem.
Het is namelijk anders dan in Nederland dat de patiënten niet via een huisarts naar het ziekenhuis gaan, maar rechstreeks. Als een patiënt het ziekenhuis uit is, is er geen communicatie met de andere ziekenhuizen over de voorgeschiedenis van patiënt.
Een aantal dagen ben ik meegeweest met HomeLink, dit is een onderzoek waarbij er in de wijken zelf screening op hiv/aids wordt aangeboden aan iedereen ouder dan 7 jaar. Het team bestaat uit 4 superaardige medewerkers. Zij delen zich binnen een wijk op in 2 groepjes. Voorzien van laptop en testkits wordt systematisch langs de huizen gegaan. Ze doen dit met behulp van huisnummers, maar ook met behulp van de coördinaten, omdat in de wijken geen straatnamen zijn.
In Zuid-Afrika is het zo dat als je een stuk grond hebt gekocht je daar op kunt bouwen zonder toestemming van de gemeente. De huizen zijn erg verschillend en ook hoeveel de mensen hebben is heel wisselend. Zo hebben sommigen wel een tv, anderen hebben nauwelijks een bed en weer anderen hebben wel een tv, maar geen bed.
Als mensen bereid zijn om mee te doen aan het onderzoek en getest worden, vindt er een registratie plaats en natuurlijk de test zelf.
De reactie en de wil om deel te nemen zijn wisselend, zo zag ik mensen die al meerdere keren negatief getest waren en het geen probleem vonden en anderen die erg twijfelden en na een negatieve uitslag te hebben gekregen dolblij foto’s van de testuitslag maakten.
In het Philadelphia hospital heb ik meegekeken met een hiv/aids specialiste. Zij vertelde me ook dat er nog steeds een taboe op heerst, deels omdat de manier om het te krijgen natuurlijk vaak seksuele overdracht is. Dit betekent dat je met problemen als bijvoorbeeld vreemdgaan zit.
Daarnaast is de PEP heel gemakkelijk en goedkoop verkrijgbaar (zonder doktersrecept). Dit is post-exposure profylaxe en normaal gesproken kost zo’n pakket meer dan 500 euro. Veel jongeren denken er vrij gemakkelijk over om dat te gebruiken, maar het is niet altijd effectief en dan kun je alsnog hiv krijgen.
Een ander groot probleem is dat het een chronische ziekte is en dat er na jaren minder therapietrouw is. De dure medicijnen worden niet meer ingenomen en dan keert het virus weer terug. Het is een groot probleem en de specialiste vertelde dat het een strijd was die we aan het verliezen waren.
Verder is er een groot sociaal programma waar we ook mee hebben kunnen kijken. Er is bijvoorbeeld een opvangcentrum voor gehandicapte kinderen en volwassenen, want er is geen steun voor hun en zij worden eigenlijk aan hun lot over gelaten. Lokale vrijwilligers helpen daar en doen activiteiten met ze.
Daarnaast gingen we langs een aantal pre-scholen in de wijken waar de kinderen onderdeel zijn van een ontwikkelingsprogramma en voeding krijgen.
Tot slot ben ik in de kliniek geweest waar patiënten met allemaal verschillende klachten komen. Ze betalen hier zelf voor, maar er zijn voordelen aan het bezoeken van een kliniek in plaats van het (gratis) ziekenhuis. De zorg die geleverd wordt in de kliniek is erg goed met goede nazorg en controle, iets wat in het ziekenhuis veel minder/niet gebeurt. De ernst en de soort klachten waar patiënten mee komen zijn heel anders dan in Nederland wat het heel interessant maakt. Daarnaast hebben de artsen een andere houding naar de patiënten en zijn ze minder direct dan in Nederland.
De artsen beginnen om half 9 en zijn klaar om 5 uur. Vaak is het echter zo dat ze vooral patiënten zien in de ochtend tot een uur of 2 en dan een lange lunchpauze houden. In de middag wisselt het per dag hoeveel patiënten er nog komen. Het gaat namelijk niet op afspraak, maar met een nummertjes systeem. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. In de kliniek kunnen ze röntgenfoto’s maken, bloed prikken, infusen aanleggen en nog wat andere basiszorg leveren.
Labonderzoek kan soms in het lab gedaan worden, maar wordt ook vaak opgestuurd naar het ziekenhuis, waarbij een paar dagen later de uitslag binnen is.
Het is erg interessant om het zorgsysteem en in de kliniek mee te lopen en waarschijnlijk ga ik de komende weken vooral daarbij meelopen.
Zo ben ik bijvoorbeeld een dag mee geweest met de audioloog naar een regionaal ziekenhuis. Zij zag in 3 verschillende ziekenhuizen maandelijks patiënten met oorproblemen. Patiënten uit alle leeftijdsgroepen zagen we met diverse klachten. Er waren best veel mogelijkheden, zo was er een tympanogram, de mogelijkheid voor een OAE screening en werden er veel oren uitgespoten. Hierbij vond ik het vooral opvallend hoe een kindje bij deze behandeling geen kick gaf ondanks dat op zijn gezicht af te lezen was dat hij het geen fun vond. Soms waren er bij patiënten doorverwijzingen nodig naar de kliniek.
Daarnaast werd er bijgehouden welke patiënten ze verwachtten voor screening of follow-up, zodat er geen patiënten zouden ‘verdwijnen’ qua files in het systeem.
Het is namelijk anders dan in Nederland dat de patiënten niet via een huisarts naar het ziekenhuis gaan, maar rechstreeks. Als een patiënt het ziekenhuis uit is, is er geen communicatie met de andere ziekenhuizen over de voorgeschiedenis van patiënt.
Een aantal dagen ben ik meegeweest met HomeLink, dit is een onderzoek waarbij er in de wijken zelf screening op hiv/aids wordt aangeboden aan iedereen ouder dan 7 jaar. Het team bestaat uit 4 superaardige medewerkers. Zij delen zich binnen een wijk op in 2 groepjes. Voorzien van laptop en testkits wordt systematisch langs de huizen gegaan. Ze doen dit met behulp van huisnummers, maar ook met behulp van de coördinaten, omdat in de wijken geen straatnamen zijn.
In Zuid-Afrika is het zo dat als je een stuk grond hebt gekocht je daar op kunt bouwen zonder toestemming van de gemeente. De huizen zijn erg verschillend en ook hoeveel de mensen hebben is heel wisselend. Zo hebben sommigen wel een tv, anderen hebben nauwelijks een bed en weer anderen hebben wel een tv, maar geen bed.
Als mensen bereid zijn om mee te doen aan het onderzoek en getest worden, vindt er een registratie plaats en natuurlijk de test zelf.
De reactie en de wil om deel te nemen zijn wisselend, zo zag ik mensen die al meerdere keren negatief getest waren en het geen probleem vonden en anderen die erg twijfelden en na een negatieve uitslag te hebben gekregen dolblij foto’s van de testuitslag maakten.
In het Philadelphia hospital heb ik meegekeken met een hiv/aids specialiste. Zij vertelde me ook dat er nog steeds een taboe op heerst, deels omdat de manier om het te krijgen natuurlijk vaak seksuele overdracht is. Dit betekent dat je met problemen als bijvoorbeeld vreemdgaan zit.
Daarnaast is de PEP heel gemakkelijk en goedkoop verkrijgbaar (zonder doktersrecept). Dit is post-exposure profylaxe en normaal gesproken kost zo’n pakket meer dan 500 euro. Veel jongeren denken er vrij gemakkelijk over om dat te gebruiken, maar het is niet altijd effectief en dan kun je alsnog hiv krijgen.
Een ander groot probleem is dat het een chronische ziekte is en dat er na jaren minder therapietrouw is. De dure medicijnen worden niet meer ingenomen en dan keert het virus weer terug. Het is een groot probleem en de specialiste vertelde dat het een strijd was die we aan het verliezen waren.
Verder is er een groot sociaal programma waar we ook mee hebben kunnen kijken. Er is bijvoorbeeld een opvangcentrum voor gehandicapte kinderen en volwassenen, want er is geen steun voor hun en zij worden eigenlijk aan hun lot over gelaten. Lokale vrijwilligers helpen daar en doen activiteiten met ze.
Daarnaast gingen we langs een aantal pre-scholen in de wijken waar de kinderen onderdeel zijn van een ontwikkelingsprogramma en voeding krijgen.
Tot slot ben ik in de kliniek geweest waar patiënten met allemaal verschillende klachten komen. Ze betalen hier zelf voor, maar er zijn voordelen aan het bezoeken van een kliniek in plaats van het (gratis) ziekenhuis. De zorg die geleverd wordt in de kliniek is erg goed met goede nazorg en controle, iets wat in het ziekenhuis veel minder/niet gebeurt. De ernst en de soort klachten waar patiënten mee komen zijn heel anders dan in Nederland wat het heel interessant maakt. Daarnaast hebben de artsen een andere houding naar de patiënten en zijn ze minder direct dan in Nederland.
De artsen beginnen om half 9 en zijn klaar om 5 uur. Vaak is het echter zo dat ze vooral patiënten zien in de ochtend tot een uur of 2 en dan een lange lunchpauze houden. In de middag wisselt het per dag hoeveel patiënten er nog komen. Het gaat namelijk niet op afspraak, maar met een nummertjes systeem. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. In de kliniek kunnen ze röntgenfoto’s maken, bloed prikken, infusen aanleggen en nog wat andere basiszorg leveren.
Labonderzoek kan soms in het lab gedaan worden, maar wordt ook vaak opgestuurd naar het ziekenhuis, waarbij een paar dagen later de uitslag binnen is.
Het is erg interessant om het zorgsysteem en in de kliniek mee te lopen en waarschijnlijk ga ik de komende weken vooral daarbij meelopen.
