Hello Myanmar
Door: Li-Anne
Blijf op de hoogte en volg Li-Anne
23 November 2015 | Myanmar, Nyaungshwe
Alweer een tijd geleden heb ik het Langkawi avontuur achter me gelaten en nu inmiddels een week geleden heb ik Maleisië eveneens gedag gezegd.
In de tussentijd heb ik nog een poging gedaan om het weekend Penang te bloggen, maar deze blog is helaas niet goed opgeslagen.
In a nutshell kan ik erover zeggen dat we heerlijk hebben gegeten - de Maleisiërs love Penang food, en terecht -, streetart hebben ontdekt, ontdekt hebben dat we te goed van vertrouwen zijn en daarom helaas 15 euro hebben verspild aan een huichelachtige psychisch gestoorde vrouw met zoontje, maar verder een fantastische tijd hebben gehad op dit zeer mooie, cultuurrijke eiland.
Het coschap heb ik goed afgesloten en op de valreep (de laatste dag van het coschap) heb ik mijn beoordelingen kunnen krijgen van de professor. Iedere dag was het een raadsel voor iedereen inclusief alle master studenten waar hij was, of hij zou komen en als hij zou komen hoelaat.
In de laatste week hebben we ook met de studenten nog durian gegeten, een fruitsoort waar bijna alle locals gek op zijn, maar waar de meeste westerlingen vriendelijk voor bedanken. Ik had het nog nooit geproefd en moet eerlijk zeggen dat na de verhalen van Lydia ik iets weerzinwekkends had verwacht en het eigenlijk allemaal wel mee viel.
One more thing about KL, Lydia en ik hadden de afgelopen 6 weken yogales genomen wat al een belevenis op zich is, maar hoe verder de weken vorderden hoe meer de yogateacher ons wilden zien.
Dit resulteerde in een uitnodiging bij hem thuis voor een yogales, wat hilarisch was, want zijn kamer die hij volledig zelf had gemaakt was een grote verzameling van verschillende objecten. Denk hierbij aan zwaarden, verrekijkers, honderden sleutelhangers, etc. etc.
Hij had bovendien een soort fontein tegen de muur aangebouwd, wat eveneens fungeerde als een bar, super creatief en bijzonder.
Buiten het feit dat we hele leuke lessen hadden van deze super enthousiaste Indiase man, die klein en gezet was, maar met yogaskills waar je u tegen zegt, konden we ook zeggen dat we een stuk leniger waren geworden en zelfs op ons hoofd konden staan.
Helaas vertrok Lydia op zaterdagochtend en ik op zondagochtend. De laatste dag in KL heb ik samen met Sherona, een meisje dat ook in Mutiara woonde en waar we al langere tijd mee optrokken, doorgebracht. We gingen naar de kapper wat een ramp dreigde te worden, maar uiteindelijk na zo'n 3 uur konden we toch met een geslaagde coupe de kapsalon verlaten. 's Avonds gingen we nog naar een hele leuke zaterdag/zondagmarkt waar ik asam laksa, een heerlijke pittige noedelsoep, heb gegeten. Om de laatste avond goed te eindigen had ik bedacht dat het leuk was om een laatste keer uit te gaan, omdat ik toch om 5 uur 's ochtends moest vertrekken naar het vliegveld wat allemaal perfect verliep.
Op naar Myanmar!
Nu was het dan eindelijk het moment om helemaal alleen te reizen en het was zeker even wennen om niet om te kijken naar wie dan ook.
Eenmaal in Mandalay aangekomen om 1 uur 's middags, ging ik met de bus naar de stad. In de shuttelbus sprak ik met verschillende andere toeristen en waren we een beetje aan het brainstormen wat allemaal mogelijk was in 6 uur Mandalay. Een van de toeristen reisde ook alleen, een 44-jarige man uit Brits-Colombia en hem sprak het idee om te gaan fietsen door Mandalay ook wel aan. Zo gezegd zo gedaan, in Mandalay aangekomen gingen we naar zijn hotel om spullen te droppen en te douchen.
Na een heerlijke lunch vertrokken we per fiets naar de U-Bein Bridge, zo'n 40 minuten van Mandalay vandaan. Via allemaal off mainroad weggetjes kwamen we daar rond zonsondergang aan en los van de many musquittos was het genieten om op de langste brug te staan met een mooi uitzicht over het water.
Na een super snelle stop bij de Mandalay Hill en een sprint terug naar het hotel was het tijd om naar de bus te gaan om naar Inle Lake te reizen.
In de nachtbus ontmoette ik Mark, een ontzettend vriendelijke goedaardige Texaan, die ik 's ochtends bij aankomst opnieuw sprak. Onhandig genoeg had ik om 5.30 am geen hotel geboekt voor die nacht, maar gelukkig bood mijn Texaanse vriend aan om bij hem te slapen in zijn 2 bed double room. Zo in de middag gingen we rondlopen in Nyaungshwe, het backpackersdorpje waar we verbleven en in de avond kwamen we semi-toevallig Veerle, een vriendin uit Utrecht, en een vriend van haar Jack tegen. Samen met hen gingen we naar het hot-airballoon festival en in de gammele taxi, die meer leek op een soort half open truck waar we met 12 man in gepropt waren, ontmoetten we Luc, een alleenreizende Fransman en Atai, een Israëlier.
Met z'n 6-en hebben we een fantastische avond op het festival gehad. Dit Taungyifestival, ook wel full moon festival, wordt ieder jaar georganiseerd en bestaat uit het oplaten van hot air balloons die uiteindelijk in de lucht -als het goed is- exploderen met vuurwerk. Hartstikke mooi, maar ook hartstikke gevaarlijk en helaas is de brandweer ieder jaar een absolute must.
Naast de hot airballoons is er een enorme stage waar veel muziek is, van house tot meer local muziek en is er een grote markt waar ze van alles verkopen en alsof het niet genoeg is, is er ook een enorme kermis.
Helaas ben ik op het festival mijn mobiel verloren, net zoals vele anderen, waarschijnlijk is hij gestolen en de komende tijd ben ik niet bereikbaar, behalve via facebook.
Samen met Veerle, Jack, Luc en Mark heb ik de volgende dag een boottocht over het prachtige inle lake gemaakt waar we verschillende stops maakten om de local craftmanship te zien. Dit bestond uit sigaren maken, bamboehoeden maken en een weefatelier.
Om de blog niet te lang te maken sluit ik af met ons laatste avontuur, een trekking door het mooie landschap naar Kalaw. Dit duurde 3 dagen en we sliepen in hutjes bij de lokale bevolking. Onze gids, een 20-jarige Burmees, kookte ook voor ons heerlijke maaltijden en dronk bier met ons.
Nu zijn we in Kalaw, waar weinig te beleven is, behalve de vele trekkings die georganiseerd worden naar Inle Lake en een golfbaan waar de rijke Burmees zijn laatste jaren kan slijten.
Morgen vertrekken we naar Bagan, een stad met vele tempels.
Hopelijk gaat het ook goed in Nederland, hoor graag van jullie.
Liefs,
Li-Anne
In de tussentijd heb ik nog een poging gedaan om het weekend Penang te bloggen, maar deze blog is helaas niet goed opgeslagen.
In a nutshell kan ik erover zeggen dat we heerlijk hebben gegeten - de Maleisiërs love Penang food, en terecht -, streetart hebben ontdekt, ontdekt hebben dat we te goed van vertrouwen zijn en daarom helaas 15 euro hebben verspild aan een huichelachtige psychisch gestoorde vrouw met zoontje, maar verder een fantastische tijd hebben gehad op dit zeer mooie, cultuurrijke eiland.
Het coschap heb ik goed afgesloten en op de valreep (de laatste dag van het coschap) heb ik mijn beoordelingen kunnen krijgen van de professor. Iedere dag was het een raadsel voor iedereen inclusief alle master studenten waar hij was, of hij zou komen en als hij zou komen hoelaat.
In de laatste week hebben we ook met de studenten nog durian gegeten, een fruitsoort waar bijna alle locals gek op zijn, maar waar de meeste westerlingen vriendelijk voor bedanken. Ik had het nog nooit geproefd en moet eerlijk zeggen dat na de verhalen van Lydia ik iets weerzinwekkends had verwacht en het eigenlijk allemaal wel mee viel.
One more thing about KL, Lydia en ik hadden de afgelopen 6 weken yogales genomen wat al een belevenis op zich is, maar hoe verder de weken vorderden hoe meer de yogateacher ons wilden zien.
Dit resulteerde in een uitnodiging bij hem thuis voor een yogales, wat hilarisch was, want zijn kamer die hij volledig zelf had gemaakt was een grote verzameling van verschillende objecten. Denk hierbij aan zwaarden, verrekijkers, honderden sleutelhangers, etc. etc.
Hij had bovendien een soort fontein tegen de muur aangebouwd, wat eveneens fungeerde als een bar, super creatief en bijzonder.
Buiten het feit dat we hele leuke lessen hadden van deze super enthousiaste Indiase man, die klein en gezet was, maar met yogaskills waar je u tegen zegt, konden we ook zeggen dat we een stuk leniger waren geworden en zelfs op ons hoofd konden staan.
Helaas vertrok Lydia op zaterdagochtend en ik op zondagochtend. De laatste dag in KL heb ik samen met Sherona, een meisje dat ook in Mutiara woonde en waar we al langere tijd mee optrokken, doorgebracht. We gingen naar de kapper wat een ramp dreigde te worden, maar uiteindelijk na zo'n 3 uur konden we toch met een geslaagde coupe de kapsalon verlaten. 's Avonds gingen we nog naar een hele leuke zaterdag/zondagmarkt waar ik asam laksa, een heerlijke pittige noedelsoep, heb gegeten. Om de laatste avond goed te eindigen had ik bedacht dat het leuk was om een laatste keer uit te gaan, omdat ik toch om 5 uur 's ochtends moest vertrekken naar het vliegveld wat allemaal perfect verliep.
Op naar Myanmar!
Nu was het dan eindelijk het moment om helemaal alleen te reizen en het was zeker even wennen om niet om te kijken naar wie dan ook.
Eenmaal in Mandalay aangekomen om 1 uur 's middags, ging ik met de bus naar de stad. In de shuttelbus sprak ik met verschillende andere toeristen en waren we een beetje aan het brainstormen wat allemaal mogelijk was in 6 uur Mandalay. Een van de toeristen reisde ook alleen, een 44-jarige man uit Brits-Colombia en hem sprak het idee om te gaan fietsen door Mandalay ook wel aan. Zo gezegd zo gedaan, in Mandalay aangekomen gingen we naar zijn hotel om spullen te droppen en te douchen.
Na een heerlijke lunch vertrokken we per fiets naar de U-Bein Bridge, zo'n 40 minuten van Mandalay vandaan. Via allemaal off mainroad weggetjes kwamen we daar rond zonsondergang aan en los van de many musquittos was het genieten om op de langste brug te staan met een mooi uitzicht over het water.
Na een super snelle stop bij de Mandalay Hill en een sprint terug naar het hotel was het tijd om naar de bus te gaan om naar Inle Lake te reizen.
In de nachtbus ontmoette ik Mark, een ontzettend vriendelijke goedaardige Texaan, die ik 's ochtends bij aankomst opnieuw sprak. Onhandig genoeg had ik om 5.30 am geen hotel geboekt voor die nacht, maar gelukkig bood mijn Texaanse vriend aan om bij hem te slapen in zijn 2 bed double room. Zo in de middag gingen we rondlopen in Nyaungshwe, het backpackersdorpje waar we verbleven en in de avond kwamen we semi-toevallig Veerle, een vriendin uit Utrecht, en een vriend van haar Jack tegen. Samen met hen gingen we naar het hot-airballoon festival en in de gammele taxi, die meer leek op een soort half open truck waar we met 12 man in gepropt waren, ontmoetten we Luc, een alleenreizende Fransman en Atai, een Israëlier.
Met z'n 6-en hebben we een fantastische avond op het festival gehad. Dit Taungyifestival, ook wel full moon festival, wordt ieder jaar georganiseerd en bestaat uit het oplaten van hot air balloons die uiteindelijk in de lucht -als het goed is- exploderen met vuurwerk. Hartstikke mooi, maar ook hartstikke gevaarlijk en helaas is de brandweer ieder jaar een absolute must.
Naast de hot airballoons is er een enorme stage waar veel muziek is, van house tot meer local muziek en is er een grote markt waar ze van alles verkopen en alsof het niet genoeg is, is er ook een enorme kermis.
Helaas ben ik op het festival mijn mobiel verloren, net zoals vele anderen, waarschijnlijk is hij gestolen en de komende tijd ben ik niet bereikbaar, behalve via facebook.
Samen met Veerle, Jack, Luc en Mark heb ik de volgende dag een boottocht over het prachtige inle lake gemaakt waar we verschillende stops maakten om de local craftmanship te zien. Dit bestond uit sigaren maken, bamboehoeden maken en een weefatelier.
Om de blog niet te lang te maken sluit ik af met ons laatste avontuur, een trekking door het mooie landschap naar Kalaw. Dit duurde 3 dagen en we sliepen in hutjes bij de lokale bevolking. Onze gids, een 20-jarige Burmees, kookte ook voor ons heerlijke maaltijden en dronk bier met ons.
Nu zijn we in Kalaw, waar weinig te beleven is, behalve de vele trekkings die georganiseerd worden naar Inle Lake en een golfbaan waar de rijke Burmees zijn laatste jaren kan slijten.
Morgen vertrekken we naar Bagan, een stad met vele tempels.
Hopelijk gaat het ook goed in Nederland, hoor graag van jullie.
Liefs,
Li-Anne
